53. EGUNA: ELIZAREKIN TOPATU GARA

Garai zailak hauek, zailak guztiontzat. Hemen ez da inor libratzen, modu batean edo bestean, denok galtzaile ateratzen ari gara pandemia honetatik. Birusak mundua hankaz gora jarri du, eta denok malabar-jokoak egin behar ditugu egoera berrira egokitzeko.

Pandemia hau pasa den mendean edo lehenago gertatu izan balitz, ez zatekeen faltako Elizak bultzatutako profesioak Jainkoari laguntza eskatzeko. Kaleetan (agian ordutegi jakin batean) apaiza gurutzeari lotuta eta, ondoan, meza-mutilak. Askok eta askok birusa gizarte ustel honen bekatuak garbitzeko zigorra dela esango zuketen pulpitutik, eta asko eta asko etengabeko arrosarioa errezatzen egongo ziratekeen elizan konfinatuta.

Baina, garaiak aldatu dira eta denok egoera berrira egokitu behar dugu. Koronabirusa ez da Jainkoaren zigorra, txinatar deabru horien maldizioa beharbada bai, batek daki! Elizak itxita daude eta apaizak ez dira kalera prozesioetan ateratzen. Orain (beste garai batean pentsaezina) debekatu digute mezatara joatea. Lehen behartu eta orain debekatu, mundua hankaz gora dago. Orain, erromatarren garaian bezala, meza klandestinoak antolatzen dira eta eliztarrak legetik kanpo daude. Orain, Ingalaterran, apaizak jendea konfesatzen du elizatik kanpo eta bekataria kotxetik atera gabe. Azken hau bai dela egoera berrira egokitzea eta derrigorrezko distantzia mantentzea. Amen.

Zertan uste duzue aldatuko dela zuen ohiko bizitza? Ikasketan edo lanean zer egin beharko dugu egoera berrira egokitzeko? Zer deritzezue meza klandestinoei? Zer erantzukizun du Elizak pandemia garai hauetan?

LEHENENGOAN EZ

Ez zitzaidan batere gustatu ardotan bustita lehenengo ostia jaso nuenean, lehenengo jaunartzea egin nuenean, alegia. Hilabeteak eta hilabeteak itxaroten egon nintzen une hura heldu arte, baina ez zen espero nuena izan. Gozoa izan beharrean mingotsa iruditu zitzaidan eta, gainera, ostiak ahosabaiari gogor heldu zion nik ez irensteko asmoz edo.

Urte batzuk pasatu behar izan ziren ostia ardotan bustita edo ostia eta ardoa zer onak ziren konturatzeko. Opor batzuetan izan zen. Herrian geratu ginen lagunok eskolako patiora joaten ginen jolastera. Hor ematen genituen orduak eta orduak oporrak pasatzeko herririk ez genuenok. Laugarren opor egunean eskolako apaiz zahar bat hurbildu zitzaigun eta berak ematen zuen eguneroko mezatan lagundu ahal genion galdetu zigun. Hasieran dudan ibili ginen, baina … eskolako apaiz horrek beste irakasleengan eduki ahal zuen influentziaz konturatuta baietz esan genion.

Jolasteko tresnak bazter batean utzita, elizan sartu ginen. Ez zegoen inor. Apaizak publikorik gabeko meza ematen zuen egunero. Jaunartzeko momentua heldu zenean ostia hartu eta sekulako tragotxoa eman zion urrezko kalizari. Guretzat ez ostiarik ez ardorik.

Ohiko meza batean egin beharrekoa eginda, sakristiara eraman gintuen eta ostia eskukada bana eman ostean botila batetik zurrutada ematera gonbidatu gintuen. Zer ona izan zen!!! Opor guztietan zazpietan, meza emateko orduan, hor geunden meza osteko ordainsariaren zain.

Zer gogoratzen duzue lehenengo jaunartze egunaz? Nola egin zenuten jaunartzea? Zer opari jaso zenuten? Eta zer sentitu zenuten ostia eta ardoa hartu zenituztenean?

Oharra: argazkigilea Ana Pi.

EMAKUMEA GIZONAREN MANDAMENDUETAN

Jaunartze eguna, egitea erabakitzen dutenen kasuan jakina, bizitzako egunik politenetako bat bide da. Egun berezi horretan umeek makina bat emozio bizi ohi dute goizerik, meza, otordua, opariak … bizitza osoan iraungo duten oroitzapenez beteriko eguna dela esan genezake.

Behintzat horixe pentsatzen nuen harik eta lehengo egunean ez dakit nongo apaiz batek bertako umeen jaunartze egunean esan zuena entzun arte. Dirudienez, apaiz hark ez zuen sermoi hoberik aurkitu egun horretarako eta ume horien guztien aurrean baita senideen aurrean ere, lehen gizonak emakumea jo egiten zuela, baina ez zuela hiltzen bota zuen. Are gehiago, berak jarritako adibide horretan lehen gizonak bosgarren mandamenduari (ez hil inor) eusteko egindako ahalegina saritu egiten zuen.

Ez daukat oso argi esan zuen hori esan baino lehen hausnarketarik egin zuen ala ez, esandako horrek hautsak harrotuko zituela kontuan hartuko zuen.

Baina jakin nahiko nuke esandako horrek eraginik izango zuen jaunartzea egiten zuten umeengan ala umeak gai izango ziren apaizaren hitzak aintzat ez hartzeko.

Zer deritzozue apaiz honek esandakoari? Ondo iruditzen zaizue apaizak edo eliza horrelako eta bestelako saltsetan sartzea?

PAUSOZ PAUSO

Edu eta Yolanda V. ikasleek egindako sarrera.

Berehala Aste Santua egongo da gure artean. Nahiz eta hemen ohiturarik ez izan, baditugu gure prozesioak.

Hemengo prozesiorik famatuena Balmasedakoa da eta, urtero, jende pilo bat joaten da. Hor egiten dena antzerki handia bezalakoa da eta, horregatik, galdetzen diogu geure buruari ea zergatik joaten den jendea ikustera: fedeagatik, morboagatik …

Ez gara Balmasedako prozesioan inoiz egon, baina beste prozesio batzuk ikusi ditugu eta pixka bat aspergarriak direla uste dugu. Pauso batzuk oso tetrikoak dira eta soinuak oso gogorrak entzuteko. Hau dela eta, erabaki dugu prozesioak ez direla gure gustukoak.

Beste pertsona batzuek,ordea, gauza hauek egitea beharrezkoa dela uste dute, haien fedearekin bat egiteko. Horrela, belauniko ibiliz edo saeta bat abestuz, Jainkoak bekatuak barkatuko dizkiela edo haien nahiak beteko direla uste dute.

  

Inoiz egon zarete prozesio batean? Nolakoa izan zen? Sinesmenagatik ala ikuskizunagatik? Nolakoa da zure Aste Santua?

SANTU SANTUA

Alberto, Lorena eta Lmb ikasleek egindako sarrera.

Azkenean Aste Santua heldu da. Gabonetatik hiru hilabete eman dugu hori itxaroten, baina zergatik? Orain dela bi mila urte, Pazko-astean egun batean Jainkoaren semea hil eta birpiztu egin zen. Hori ospatzeko, Espainiako leku batzuetan diru asko gastatzen da: kofradiak, arropak, prozesioak... Krisi garai honetan zaila da estatu akonfesional batean hori onartzea. Egun horietan, kale guztiak hartzen dituzte katolikoek beren jaia ospatzeko. 

Estatu akonfesionala da gurea? Zer iruditzen zaizu hainbeste diru gastatzea jai horietan?

ZIRT EDO ZART

Arre edo so. Bizitzan  batzuetan trantze batean gaude eta ez dugu beste erremediorik, aukeratu beharra dugu. Ez da erraza izaten, baina …

Gaizki edo ondo, baina erabaki askotxo hartu ditut nire bizitzan. Gaizki hartuak ahaztuta edo ahaztu nahi eta ondo hartuak gogoan. Ondo hartuen artean badut bat, ez dakit zergatik, egun hauetan buruan bueltaka eta bueltaka.

 

Eskolan nengoela, kurtsoaren hasieran apaiz zahar batek galdetzen zigun zer izan nahi genuen heldutan. Hamar urteko ume batentzat galdera zaila, baina erantzun errazekoa: futbolaria, abokatua, … Neuretzat ere erraza: apaiza. Papertxoan apaiza eta izena idatzita, banekien Franco garaian askoz errazagoa izango zela kurtsoa gainditzea, batez ere, apaizen eskola batean. Horrela ibili nintzen urte osoan erlijioak ematen zituen pribilegioez disfrutatzen ekaina heldu arte, erabakia hartzeko unea heldu arte. Bakarrik gurasoen baimena falta zen eta seminariora. Hor nengoen zer egin jakin gabe. Egia esan eta etxean geratu ala fartsarekin jarraitu eta Jainkoarentzat lanera.

Ni bezalako deabru batentzat hartu nuen erabakia onena izan zen.

Zein izan da zuek hartutako erabaki onena? Zergatik? Nola hartzen dituzue erabakiak? Zaila da